Nils Verkaeren
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, installing paintings
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
La Romieu, Searching for my Alibi
‘Before it fades away’, 2019, oil on canvas, 150 x 100 cm
‘Breath, Drink, Taste and Resign’, 2018, oil on canvas, 150 x 100 cm
Untitled, 2022, 185 x 150 cm
Now, Bring Me That Horizon, 2021, 170 x 220 cm
Dpn’t Be Polite To Me, 2021, 170 x 220 cm
Inspired by the classic novel Walden from H.D. Thoreau and as an exercise in authentic and conscious living, artist Nils Verkaeren made his way to Colombia. Seeking solitude and with nothing more than a few painting materials, books and provisions, he moved into an abandoned coffee plantation; a place with no electricity, just a rudimentary shelter and Mother Nature as company. His only social interaction was the result of two lengthy morning walks a week to the nearby village.
In the glow of the morning sun, he would set up a painting studio in the wild. Intuitively, he tackled large works. The result is a cerebral concentrate. As the sun passed its zenith, the forces of nature took hold, first in the form of thick mist, and later in the afternoon as incessant rain; it was time to seek shelter. For the next hours the only sound that could be heard was that of the thick drops tapping on the corrugated iron roof. Under these climatic conditions he made time for his smaller works on wooden panels. These works convey the melancholic mood of the moment; they are mostly marked by a dark and threatening atmosphere, which intermingles with the shades of colour. On the other hand, the larger works were developed under the sun’s guidance, and therefore are more cheerful in terms of the palette.
Hilde Van Canneyt 2018
This project shows how this artist knows how to relate to nature in an almost religious way. Religion, as the early Christian writer Lactantius stated, comes from religare and that is good binding, reconnection. At a time when the earth is under pressure and nature is being violated, the work of Nils Verkaeren can be seen more broadly than l’art pour l’art by Théophile Gautier, it is more than the most individual expression of the most individual emotion of Willem Kloos. . In his work Verkaeren not only shows us himself, he allows us to reflect and experience in an emotional way how we face nature. His work is also a warning, but one without slogans. Just a call for reflection.
Daan Rau, 2018
Nils Verkaeren’s undertaking resulted in 6 works on canvas, 40 small works on panel and the making of a sketchbook. All these works are on view in the exhibition at Kusseneers Gallery and published in a book.
I Know There Are Other Places, 2021, 170 x 220 cm
‘When I was a boy #2’, 2018, oil on panel, 17 x 22,5 cm
If One Was Many, 2020, 210 x 260 cm
‘A vast Horizon’, 2018, oil on canvas, 100 x 150 cm
View of the exhibition ‘Splendid Isolation’
‘The forest holds its breath #2’, 2018, oil on panel, 17 x 22,5 cm
‘The forest holds its breath #1’, 2018, oil on panel, 17 x 22,5 cm
‘Misty moods over Sierra Nevada #4’, 2018, oil on panel, 17 x 22,5 cm
View of the exhibition ‘Splendid Isolation’
‘RN40 km 3725-1580’, oil on canvas,
lives and works in Antwerp (BE)
Nils Verkaeren was born in Antwerp (1980) and raised by two graphic designers surrounded by printing presses. He studied painting at the royal Academy of Fine Arts in Antwerp, where he graduated in 2016.
He is fascinated by the landscape, a theme that he used as an inspiration in his Masters for writing his thesis How modern artists deal with the modern landscape. He works in his studio in Antwerp and on different open-air locations such as the Drowned lands of Saeftinghe in Belgium and Escalles and Tronçais in France. In december 2016 he is going to undertake a trip of three months to Argentina with a mobile atelier to paint his large scaled impressions of the landscape. He is also taking part in a study group organised by Jeroen Laureyns. Here Naomi Kleins book No Time is used as a guidance to discuss the current crisis of the landscape with other artists. In 2017 this will result in the publishing of a book and the organising of exhibition.
NL:
Nils Verkaeren stelt onvermoeibaar het landschap, één van de grote genres uit de klassieke schilderkunst, in vraag. Uit de schilderkunst blijkt dat onze verhouding tot het landschap problematisch is geworden. Het is als het ware een afspiegeling van de crisis waar onze omgang met de natuur en het landschap is in terecht gekomen.
Waarneming van de natuur – of net het gebrek daaraan – is de algemene leidraad geweest voor het recente werk van Nils Verkaeren. Reflecteren over deze waarneming of het gebrek aan mogelijkheden om de natuur waar te nemen in deze hedendaagse industriële en immer groeiende samenleving is dan ook zijn drijfveer om te schilderen. “Ik moet bekennen dat mijn schilderijen in feite voortkomen uit een onvrede met de officiële oriëntering van onze ruimte, en dat ik in deze ruimte eigenlijk een verdwaalde ben. De ervaren afstand tussen de beleefde en de officiële ruimte, de ontdekking dat de ware ruimte niet die van de geografie is, geeft precies die speelruimte die mijn betoog mogelijk en misschien zinvol maakt.”( Verkaeren)
“Wanneer de Sirenzang van vooruitgang, groei en consumptie ons niet meer kan verleiden, kunnen we misschien weer de zang van de aarde vernemen. Want morgen zal in ieder geval een nieuwe dageraad gloren, zal de wereld opnieuw worden geboren, zullen miljarden organismen verschijnen en andere verdwijnen, zullen bloemen zich openen voor het zonlicht, vogels langs de hemel trekken en bomen doorgaan te wortelen. De stroom van het leven zal verder vlieten, tijdloos, duister en met onweerstaanbare kracht.” Ton Lemaire
Verkaeren lokt de toeschouwer in donkere melancholische schilderijen om vanuit dat oogpunt de wereld te benaderen. Hij wil ons wijzen op het gemis aan contemplatie in dit hectische bestaan. Hij nodigt ons uit even alleen te zijn met een beeld en er in te verdwalen. Verkaeren schildert postapocalyptische, dreigende landschappen. Landschappen die er altijd al geweest zijn en altijd zullen zijn. Landschappen ontdaan van elke vorm van menselijke aanwezigheid; ze zijn letterlijk on-menselijk.
Het zijn landschappen die zijn bekeken met een geologische blik. Dat geeft hen iets iets tijdloos en duurzaam, zoals stillevens. Het zijn landschappen van het begin, van de oorsprong van de wereld maar van een oorsprong die nog steeds aanwezig is. Misschien dat zijn versteende landschappen vooruitlopen op wat binnen enkele eeuwen het gezicht van onze planeet zal zijn (en wat misschien het gezicht van alle andere planeten is).
Verkaeren schildert de aarde dus zoals ze was voor de mens zijn intrede deed, de aarde zoals ze ook terug zal zijn na de menselijke aanwezigheid. Hij weet echter maar al te goed dat dit onbegonnen werk is. Elk landschap, ook het natuurlandschap is immers beïnvloed door de aanwezigheid van de mens.
Telkens vinden de schilderijen en olieverfschetsen van Verkaeren hun oorsprong in de zintuiglijke waarneming. Hij heeft de waarneming, de beleving van het landschap en de melancholische stilte tijdens het schilderen nodig. Hij is ook een verwoed wandelaar, tijdens deze vele wandelingen doorheen de natuur puurt hij het landschap uit tot zijn essenties: licht, structuur en compositie. Evengoed heeft hij echter de ruimte van het atelier nodig om het schilderij terug als een abstract beeld te benaderen, om het beeld te ontdoen van overtollige emoties.
Verkaeren heeft een voorliefde voor zogenaamde ongerepte streken. De landschappen op deze expo zijn dan ook vooral afkomstig uit Escalles, het Land Van Saeftinghe en Troncais. Het is op deze laatste locatie dat de reeks Zwarte Vijvers is geschilderd. Het is tevens de naam van de metrohalte vlakbij galerie Kusseneers. Een voorliefde voor toevalligheden en associaties is typerend voor de manier van denken en doen van Verkaeren. Dit trekt zich door in zijn manier van schilderen. Niet zelden wordt een landschap dat door weersomstandigheden of opkomend tij niet is afgewerkt verder gezet op een andere locatie. Dusdanig zijn de landschappen van Verkaeren niet enkel een reflectie op hoe we als hedendaagse mensen met ons landschap omgaan maar ook een verstilde weergave van plaatsen en tijdsverloop. Een beeld als “samenvatting” van de tijd die hij in het landschap heeft doorgebracht. Immers in het landschap is alles constant in beweging; de lucht verstrooit het licht, de getijden komen en gaan en de zon legt elke dag opnieuw zijn vaste parcours af. Zodoende is de ervaring van het geleefde landschap, tevens de ervaring van de geleefde tijd: tijd en ruimte worden als op elkaar betrokken ervaren, hun onderscheid zelf is eigenlijk een later product van ons denken. De ervaring van de ruimte van een landschap is tegelijk de ervaring van de natuurlijke getijden van de tijd.
“Het is een mistige dag in het najaar, mijn omgeving is in nevels verdwenen. Later op de ochtend klaart de lucht op, ik kan weer verder kijken, bomen en huizen nemen scherper couturen aan. Tegen het middaguur breekt eindelijk de zon door, de wolken drijven uit elkaar, en de horizon verruimt zich tot de verre lijn waarbinnen alle dingen in een groot verband worden verenigd: de wereld is landschap geworden.” Ton Lemaire
EXHIBITIONS (selection):
2019 – upcoming
2018
– ‘Splendid Isolation’ at Kusseneers gallery, solo exhibition and booklaunch
– ‘Prohibido Pintar Area Protegida’ at Kusseneers gallery
2017
– ‘De Opwarming’, group show curated by Jeroen Laureyns at ‘De lange zaal’ Academie, Antwerp
– Art Brussels 2017
– ‘11937 km’, solo at Casstl, Antwerp, an artist-space founded by Carla Arocha, Stéphane Schraenen and Luc Tuymans
2016
– Maison d’art et design, ‘A l’état sauvage’ group exhibition, Troncais (FR)
– ETAGE22, ‘Beuling’ group exhibition, Antwerp (BE)
– Park Loods, ‘Capital M’ group exhibition, Antwerp (BE)
– ETAGE22, ‘Mapping Emotions/Landscape’ group exhibition with a.o. Bert De Beul, J-M Bytebier, Nick Andrews, Marie Cloquet, Fik Van Gestel, Stijn Cole, Bert Danckaert and Jan Kempenaers, Antwerp (BE)
– ETAGE22, ‘Wake Up And Dream’ curating an expo with a.o. Guillaume Bijl, Carla Arocha and Stéphane Schraenen, Tina Gillen, Nadia Naveau and Lieven Segers, Antwerp (BE)
– ETAGE22, ‘Mixed Emotions’ group expo with o.a. Boy and Erik Stappaerts, Hans Everaert, Vincent Lagrange and John Breed, Antwerp (BE)
– Kusseneers Gallery, ‘Zwarte Vijvers/Etangs Noirs’ – ‘Intimi’ double expo with Bendt Eyckermans, Brussels (BE)
– Studio Gert Voorjans, ‘Consulting The Genious Of The Place’ solo exihibition, Antwerp, BE and Paris (FR)
2013
– Studio Gert Voorjans, ‘Einzelganger’ solo exhibition, Antwerp (BE)
2011
– Martin Van Blerck Gallery, ‘Nature-Nurture’ double expo with Michel Verkaeren, Antwerp (BE)
2008
– Wolsack, ‘How Music Becomes Painting’ group expo with Davor Tatic and Sanja Tomic, Antwerp (BE)